Een dag stilte voor ‘het klimaat’ of voor mijn rol in het klimaat? Dat laatste vooral.. Een hele dag de tijd om stil te staan bij de vraag: ‘Wat ben ik aan het doen? En wat heb ik hierin van God nodig?’ Een persoonlijk verslag van hoe iemand de Klimaatkloosterdag op Klooster Nieuw Sion beleefde.
door Matty van Leijenhorst
In de labyrint-binnentuin verwonder ik me over de bloempjes. Allemaal fijne bloemetjes die hier thuis horen en die ik niet ken. Het maakt me nieuwsgierig naar hun namen, zodat als ik ze een volgende keer tegenkom, ze kan begroeten.
Wat ben ik aan het doen?
De vraag hoe de bloempjes heten blijft onbeantwoord, net als de vraag waarmee ik het labyrint ging lopen: Wat ben ik aan het doen (in mijn leven, in mijn werk, in klimaatactie)? Ik weet het niet. Het is stil in mij, ik heb even niks te zeggen en weet niet wat nou precies mijn doelen zijn en of ze stroken met wat ik doe. Ik zet me actief in voor een duurzamere wereld, maar ik heb er even geen grip op. Ik heb het idee dat ik ergens in meegezogen wordt. Dat beangstigt me. Ik hoop maar dat het God is die me meevoert in Zijn plan. En dat Hij weet waar de stroom heenvoert. Dat de innerlijke verandering die ik doormaak, richting Hem voert. Dat Hij me laat groeien en naar plekken leidt waar ik kan doen wat nodig is. Voor de wereld die Hij voor ogen heeft.
Wat ben ik aan het doen en wat zou ik willen doen? Zelf wil ik alleen maar eenvoudig leven: genieten van de mensen om me heen, van het dagelijkse slapen, eten, buitenzijn en zaadjes zaaien om te laten groeien. In de hoop en overtuiging dat dat al genoeg is om mee te werken aan de heling van de aarde en de samenleving.
Maar toch roept er iets om meer te doen. Mee te werken aan een beweging, aan een grote verandering die op komst is. Opstaan tegen onrecht en samen werken aan verandering.
Samen veranderen
Dat gezamenlijke is belangrijk. Gelukkig zijn er veel mensen die zich willen inzetten voor duurzame verandering. Veertig daarvan waren op de kloosterdag op Nieuw Sion. Ieder volgde die dag een eigen weg naar binnen, naar de Eeuwige en naar de uitlopende natuur. Een individueel proces van verstilling en verandering die we samen beleefden. Wetend dat klimaatverandering en klimaatrechtvaardigheid de andere deelnemers ook aan het hart gaat. Samen eten, praten en mediteren. In de groepsontmoetingen luisterden en deelden we over hoop, Laudato Si, ecofeminsime en liturgie. We proefden tientallen wilde planten en verwerkten onze dromen in schilderijen. En onderweg werden onze ogen geopend. Voor onze eigen zorgen en verlangens, voor de anderen, voor de bomen en de mossen en voor God in dit alles.
Wat mij bijbleef was de stilte. De stilte in de wandelgangen, de stilte in mijn hart.
Wanneer wordt jij stil, zodat er ruimte ontstaat voor verandering?